سعدی مبشر صلح و دوستی

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی گفت: گلستان سعدی، زیباترین اثر منثور فارسی در زمینه مسائل اجتماعی و اخلاقی است.

دکتر حسین رزمجو در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)_منطقه خراسان، در خصوص سعدی شیرازی اظهارداشت: سعدی مبشر صلح و بشردوستی است. در چشم‌انداز جهان آرمانی او، بنی‌آدم اعضای یک پیکر و از یک گوهرند و چون انسان و آزادی در نظر وی اهمیت فراوان دارد،‌ لذا غایت آرزویش تفاهم میان ملت‌ها و از بین رفت خصومت‌ها و کدورت‌ها از جوامع انسانی است.

این استاد ادبیات تاکید کرد: مقام ادبی و پایگاه رفیع افصح المتکلمین، شیخ اجل سعدی، در هنر نویسندگی و شاعری روشن‌تر از آن است که احتیاج به شرح و تفصیل زیاد باشد. او از جمله معدود شخصیت‌های ادبی ایران است که نه تنها در قلمرو زبان فارسی از شهرتی کم‌نظیر برخوردار می‌باشد، چنانکه خاص و عام او را می‌شناسند و پس از گذشت قرن‌ها از دوران حیات وی هنوز «قصب الجیب جدیثش را همچون شکر می‌خورند و رقعه منشاتش را چونان کاغذ زر، دست به دست می‌برند»، بلکه در خارج از ایران و در عرصه ادبیات جهان چهره‌ای شناخته و آشناست.

صاحب اثر "روش نویسندگان بزرگ معاصر" افزود: این شهرت عالمگیر، در واقع مصداقی است بر این سخن او که فرموده است:

زمین به تیغ بلاغت گرفته‌ای سعدی/ سپاس دار که جز فیض آسمانی نیست
بدین صفت که در آفاق صیت شعر تو رفت/ نرفت دجله که آبش بدین روانی نیست

دکتر رزمجو افزود: گلستان او، زیباترین اثر منثور فارسی در زمینه مسائل اجتماعی و اخلاقی است. در این کتاب که تصویری از دنیای واقعیت‌هاست، چهره عاطفی و اخلاقی انسان‌ها، آنچنان که هستند نه آنچنان که باید باشند، ماهرانه نگارگری شده و زشتی‌ها و زیبایی‌های موجود در جوامع عصر نویسنده و تناقضات و تضادهایی که در جهانبینی و طرز تفکر و دلبستگی‌های طبقات و افراد مختلف وجود دارد موشکافانه تحلیل و تفسیر گردیده و در قالب داستان‌هایی دلکش و مزین به آیات قرآنی و احادیث نبوی همراه با اشعار فارسی و عربی در نهایت بلاغت و شیوایی، به گونه‌ای مدون شده است که چونان گلستانی جاویدان.

سعدی، فرزانه‌ای است خردمند که در علوم دینی، حکمت علمی، سیاست و شناخت اجتماع متبحر و صاحب‌نظر است

این نویسنده وپژوهشگر افزود: آثار باقیمانده از سعدی، بهترین گواه بر این واقعیت است که او نه تنها شاعر و نویسنده‌ای است توانا و کم‌نظیر، بلکه فرزانه‌ای است خردمند، که در علوم دینی و اخلاقی و حکمت علمی و عرفان و سیاست و شناخت اجتماع متبحر و صاحب‌نظر است و استادی او خصوصا در این می‌باشد که قادر است از تمامی این اطلاعات وسیع و متنوع در بیان مواعظ و نگارش داستان‌ها و تمثیل‌های آموزنده و سرودن غزلیات پرشور و مثنوی‌ها و قصاید نغز و بدیع سود جوید و آنها را به زبانی ساده و شیرین و به شیوه‌ای سهل و ممتنع که قابل استفاده همگان باشد، بیان کند.

نویسنده کتاب ‌"شیخ اجل سعدی شیرازی" با بیان اینکه منظومه بوستان که زاده خیال و جهان آرمانی و مطلوب سعدی است، آکنده از نیکی و پاکی و ایمان و صفاست، اظهارداشت: اوج هنرمندی و اعتلای ذوق سعدی در غزلیات او متجلی است. غزلیاتش که شامل طیبات، بدایع، غزلیات قدیم و خواتیم می‌باشد، دنیایی است رنگارنگ و پررمز و راز از جلوه‌های عشق، که با شور و جاذبتی فوق‌العاده و در عین حال با شیوایی و فصاحتی کم‌نظیر بیان شده است.

دکتر رزمجو در خصوص غزل‌های سعدی ابرازداشت: غزل‌های سعدی حاکی از درد آگاهی و سوز و گداز او در عشق است. عشقی که هم جنبه‌های مجازی را شامل است و هم عشق معنوی و کامل را که به همه کائنات و آفریدگار آن اظهار می‌شود چنان که گوید:

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست /عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

دکتر رزمجو تصریح کرد: سعدی دست یافتن به چنین عشقی والا و معنوی- نه عشق صوری و از پی رنگ را- که رمز تکامل روحی آدمی در آن است چونان عارفان صاحبدل روشن ضمیر، در تهذیب نفس و زدودن زنگارهای درونی و صفای قلب می‌شناسد. شهامت ادبی شیخ اجل در بیان حقایق و لحن عتاب آمیزش در برابر حاکمان و قدرتمندان زمان و دنیاداران بی‌بصر از خدا ‌بی‌خبر، از جمله ویژگی‌های اخلاقی اوست که آن را در کمتر شاعر و نویسنده‌ای می‌توان یافت.

وی افزود: البته در میان آثار او، قصایدی که به سنت شاعران ستایشگر سروده شده است، کم نیست، اما تفاوت این مدایح با سایر آثار مشابه در این است که سعدی به رغم دیگر گویندگان مداح متملق، به جای چاپلوسی و مبالغه در اوصاف ممدوح،‌ غالبا به عنوان ناصحی دلسوز و بیم‌دهنده،‌ صاحبان زور و زر و تزویر را به بی‌ثباتی دنیا و زوال‌پذیری قدرت‌های مادی و سرنوشت شوم و فرجام بد ستمگران متوجه می‌کند.

لازم به ذکر است که دکتر حسین رزمجو در سال 1360 عضو هیات علمی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی شد؛ ‌وی همچنین در مقطعی سرپرستی کمیسیون ملی یونسکو در ایران را برعهده داشت.

از آثار وی می توان به " ابوحامد محمد غزالی"، " استاد و فرزند برومند او"، "انسان صالح در تربیت اسلامی"، "انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی"، "روش نویسندگان بزرگ معاصر"، "شعر کهن فارسی در ترازوی نقد اخلاق اسلامی"، "شیخ اجل سعدی شیرازی"، "ذکر جمیل سعدی" و ... اشاره کرد.

وی در سال 1381 به عنوان چهره ماندگار معرفی شد.

آی آدمها...

 آی آدمها، که در ساحل نشسته شاد و خندانید،

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید،

ما بی طرف و بی غرضیم!

تازه به جمع جمعیتی ها پیوسته بودم و به زعم برخی از دوستان بهتر از جان! وصله ناجوری بودم که بوی نا میمون عقب ماندگی و سنت مأبی را می داد. وقتی به جرگه جوانان اهواز درآمدم، به سرعت برای اینکه در این فاصله ناخوشایند بین خود و بچه های دوست داشتنیش، اندکی تقریب ایجاد کنم، شروع به مطالعه عمیق در مورد نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر، خط مشی ها، اساسنامه ها، ارکان، کنوانسیون ها، معاهدات بین المللی و ... پرداختم و به نتایج خوبی هم دست پیدا نمودم.

بگذریم...
اما دلیل اصلی نوشتن این سطور:
سال 87 بود و نزدیک ایام راهپیمایی 22 بهمن. به دفتر جامعه بشردوستان جوان وارد شدم و خطاب به دبیران شورای اجرایی و در حضور بقیه اعضاء گفتم:
«راهپیمایی یادتون نره!»
دبیر شورای اجرایی خواهران با صدای بلند گفت: « ما بی طرف و بی غرضیم!»
آنجا بود که به عمق ماجرا و مشکل پی بردم. بعد از این قضیه با بسیاری از اعضاء و داوطلبان جمعیت در سراسر کشور مصاحبت کردم و نتیجه این بود که دبیران شورای اجرایی خودمان در اهواز متذکر شده بودند. و این یعنی فاجعه! اینکه فردی در یک مجموعه و تشکیلات فعالیت کند و از آرمان ها، اهداف و مسیر حرکتش بی اطلاع و یا کم اطلاع باشد، به نظر من فاجعه است. خیلی از مشکلات پیش آمده در فعالیت های جمعی از این نکته نشأت می گیرد که ما درک درستی از اهداف، برنامه ها و راهبرد های آن مجموعه نداریم و در یک کلام آن مجموعه را نمی شناسیم و یکی از آسیب های ویژه در جامعه ما همین امر است.

حقیقتی تلخ به نام گواهینامه!(2)

از دیگر مسائل مهمی که باعث عقب ماندگی جمعیت ما در حوزه آموزش های تخصصی(یعنی آموزش هایی که اعضای داوطلب، پس از امداد و کمک های اولیه 35 ساعته و آموزش های داوطلبی 40 ساعته می بینند و به یک امدادگر یا نجاتگر تبدیل می شوند) می توان به برگزاری ناموفق و یا ناقص امداد تکمیلی که امروزه به آن عمومی نجات و عمومی امداد می گویند، اشاره کرد.

حقیقتی تلخ به نام گواهینامه!(1)

مدتی است که ذهنم درگیر این حقیقت تلخ! شده است که چرا تعداد اعضای دارای گواهینامه های مختلف در جمعیت ما کم است و همین مسأله، بهانه ای شد برای نگاشتن سطور زیر که در چند قسمت به منظر مخاطبین گرامی خواهد رسید.

در گوشه کنار جمعیت که نگاه می کنی، سال هاست که زمزمه ای غریبانه می شنوی که گواهینامه دوره ای را که گذرانده ایم، کی صادر می شود؟! در این مدت کوتاه که از حضور من در مجموعه آموزش استان می گذرد، به کرات شاهد و شنونده گله ها، درخواست ها و بازخواست های اعضاء، داوطلبان و بالاخص امدادگران متین جمعیت خوزستان مبنی بر عدم صدور گواهی های پایان دوره بوده ام و تقریباً هیچ کس را هم ندیده ام که جواب مشخصی را به این عزیزان بدهد.

و این مسأله به جز دوره های امداد 35 ساعته در مابقی دوره های آموزشی همانند امداد تکمیلی، امداد و نجات تخصصی و بیش از همه در مربیگری رخ می نمایاند.