این روزها!

این روزها که می گذرد
نه فضا سیال است
و نه صمیمیتی موجود!
این روزها که می گذرد...
همه سکون محض است و سکوت!
و دیگر از صدای خش خش خبری نیست...

لنگ لنگان

لنگ می زنم!
در راه رسیدن به بی کرانه ترین آبی آسمان
با دست تهی
با کوله بار سنگین انکار(!)
و با بال شکسته
دست به دامن توام!

بی دردی!

دیدن درد دیگران، بسیار تأثرانگیز است.
و از ان بدتر، اینکه توانی برای کمک نداشته باشی.
و ناگوارتر از آن اینست که به بی دردی متهم شوی!

بی تاب!

بی تابم!
بی تاب لحظه های ناگزیر
رو به افق تار سرنوشت...
دستم را دراز می کنم
و برای گرمی لحظه های وصال
با تیک تاک ساعت هم آوا می شوم!
در انتظار رهایی
درس آموز ثانیه های متلاطم بی تو بودن ام!

پاییز!

پاییزی شده ام،
برگ هایم در تکاپوی لحظه های ناگزیرند
و به دنبال رهایی از تن!
...در رستنی دوباره،
آیا باز هم میتوان بود؟!