امدادگری با عشق و عطش!
چه ترکیب زیبا و ملیحی می شود! امدادگر باشی و روزه دار و در اندیشه خدمت به خلق، نفس های قدسی ات را به سوی معبود بفرستی.
روی سخنم با توست! ای امدادگر روزه دار...
رمضان است. چشم هایت را ببند و از خداوند، هدایت به راه راست را از اعماق جان طلب کن. سی روز از سحر تا غروب، از خوردن و آشامیدن دست می کشی و تاب می آوری. و البته می دانی که روزه ماه مبارک، فقط نخوردن و نیاشامیدن نیست که اگر دست بی نوایی را بگیری و دستگیری اش کنی، باز روزه داری کرده ای! رمضان، فرصت میلاد دوباره توست. تجدید حیات تو، در رمضان است. ای امدادگر فداکار! اگر چه تو برای خدمتی که به خلق خدا می کنی، قرابتی وسیع به ایزد منان داری، لکن در این روزها و شب هاست که تو به خدا نزدیک تری، ببین که لحظه لحظه، نزدیک و مهربان با تو، سخن می گوید؛ از او بخواه که ترا در این راه مستدام بسازد که اگر حرکتی است برای رضای اوست! راهی که انتخاب کرده ای و چه باشکوه مسیری است که از کف جاده ها و در اعماق دره ها، تو را به آن ذات لایتناهی متصل می کند.