ما بی طرف و بی غرضیم!

تازه به جمع جمعیتی ها پیوسته بودم و به زعم برخی از دوستان بهتر از جان! وصله ناجوری بودم که بوی نا میمون عقب ماندگی و سنت مأبی را می داد. وقتی به جرگه جوانان اهواز درآمدم، به سرعت برای اینکه در این فاصله ناخوشایند بین خود و بچه های دوست داشتنیش، اندکی تقریب ایجاد کنم، شروع به مطالعه عمیق در مورد نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر، خط مشی ها، اساسنامه ها، ارکان، کنوانسیون ها، معاهدات بین المللی و ... پرداختم و به نتایج خوبی هم دست پیدا نمودم.

بگذریم...
اما دلیل اصلی نوشتن این سطور:
سال 87 بود و نزدیک ایام راهپیمایی 22 بهمن. به دفتر جامعه بشردوستان جوان وارد شدم و خطاب به دبیران شورای اجرایی و در حضور بقیه اعضاء گفتم:
«راهپیمایی یادتون نره!»
دبیر شورای اجرایی خواهران با صدای بلند گفت: « ما بی طرف و بی غرضیم!»
آنجا بود که به عمق ماجرا و مشکل پی بردم. بعد از این قضیه با بسیاری از اعضاء و داوطلبان جمعیت در سراسر کشور مصاحبت کردم و نتیجه این بود که دبیران شورای اجرایی خودمان در اهواز متذکر شده بودند. و این یعنی فاجعه! اینکه فردی در یک مجموعه و تشکیلات فعالیت کند و از آرمان ها، اهداف و مسیر حرکتش بی اطلاع و یا کم اطلاع باشد، به نظر من فاجعه است. خیلی از مشکلات پیش آمده در فعالیت های جمعی از این نکته نشأت می گیرد که ما درک درستی از اهداف، برنامه ها و راهبرد های آن مجموعه نداریم و در یک کلام آن مجموعه را نمی شناسیم و یکی از آسیب های ویژه در جامعه ما همین امر است.

حقیقتی تلخ به نام گواهینامه!(2)

از دیگر مسائل مهمی که باعث عقب ماندگی جمعیت ما در حوزه آموزش های تخصصی(یعنی آموزش هایی که اعضای داوطلب، پس از امداد و کمک های اولیه 35 ساعته و آموزش های داوطلبی 40 ساعته می بینند و به یک امدادگر یا نجاتگر تبدیل می شوند) می توان به برگزاری ناموفق و یا ناقص امداد تکمیلی که امروزه به آن عمومی نجات و عمومی امداد می گویند، اشاره کرد.

حقیقتی تلخ به نام گواهینامه!(1)

مدتی است که ذهنم درگیر این حقیقت تلخ! شده است که چرا تعداد اعضای دارای گواهینامه های مختلف در جمعیت ما کم است و همین مسأله، بهانه ای شد برای نگاشتن سطور زیر که در چند قسمت به منظر مخاطبین گرامی خواهد رسید.

در گوشه کنار جمعیت که نگاه می کنی، سال هاست که زمزمه ای غریبانه می شنوی که گواهینامه دوره ای را که گذرانده ایم، کی صادر می شود؟! در این مدت کوتاه که از حضور من در مجموعه آموزش استان می گذرد، به کرات شاهد و شنونده گله ها، درخواست ها و بازخواست های اعضاء، داوطلبان و بالاخص امدادگران متین جمعیت خوزستان مبنی بر عدم صدور گواهی های پایان دوره بوده ام و تقریباً هیچ کس را هم ندیده ام که جواب مشخصی را به این عزیزان بدهد.

و این مسأله به جز دوره های امداد 35 ساعته در مابقی دوره های آموزشی همانند امداد تکمیلی، امداد و نجات تخصصی و بیش از همه در مربیگری رخ می نمایاند.