به سوی ابدیت...
مجتبی طحان | شنبه, ۲۶ اسفند ۱۳۹۱، ۱۱:۲۸ ب.ظ
به تو که رسیدم...
تمام نیکی ها و خوبی ها را یافتم
به تو که رسیدم...
رود پر خروش عاطفه را دیدم که بر بستری از مهربانی به سوی ابدیت می شتافت
به تو که رسیدم...
درخشش قلب های رئوف را نظاره کردم که به یاد تن های رنجور می تپید...
***
تو که باشی...
انسان به انسانیتش افتخار می کند
تو که باشی...
نسیم محبت در زندگی هرکه نیاز به یاری دارد، می وزد
تو که باشی...
خورشید ایمان درخشان می شود، برای در راه ماندگان
و اعتماد به حیات سرشار می گردد.
***
با تو...
روح مجروحِ درماندگان تقویت می شود
با تو...
جویبار رحمت و ایثار پر شورتر می گردد
با تو...
این مهرورزی است که بر خود می بالد...
