با حاج حمید مجدمی، امدادگر پیشکسوت کشور

روی گلبول‌های امدادگر نوشته‌اند: امدادگر... 

اشاره: از اول هم می دانستم که مصاحبه با او، کار دشواری است. سخن گفتن و نوشتن در مورد کسی که 48 سال در فعالیت های اجتماعی و امدادی بوده و دمی از آنات عمرش را بی دغدغه خدمت نگذرانده است. در مورد کسی که که به گفته خودش، همه زندگیش را نه وقف خانواده که وقف خدمت به هم نوع و تربیت کسانی تفکر خدمت دارند، نموده است. سال ها در کسوت امدادگری از حاج حمید مجدمی انسانی با تجربه ساخته است که در عین اقتدار، بسیار عاطفی است. کلمه "نه" و "نمی توانم" را هیچ گاه از زبانش نمی شنوی، گویی سرشتش با دافعه بیگانه است. فرق نمی کند چه کسی هستی و از کجا آمده ای؛ بدان که برای درخواستت، پشتیبانی حمید مجدمی را خواهی داشت. در هنرهای تجسمی و خلاقیت های فردی و گروهی از سرآمدان روزگار خودش بوده و هنوز هم دستی از دور بر آتش دارد. عاشق آموزش و تربیت و تعلیم. پیشاهنگ پیش کسوت که جز  او و چند نفر از هم دوره هایش، کسی به گرد پایشان در این عرصه نمی رسد. تعلق خاطرش به اسکان و پشتیبانی بر هیچ کس پوشیده نیست. مربی درجه یک امداد و کمک های اولیه که از طرف فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر به عنوان عضو برجسته شناخته شده است. مدرس مراکز علمی و کاربردی در استان خوزستان که روزگاری کشتی بچه های استثنایی را هم به ساحل نجات رسانده است. شاید بتوان گفت که در استان ما هیچ امدادگری نیست که ساعتی از عمرش را از محضر استاد حمید مجدمی تلمذ نکرده باشد و کسب تجربه ننموده باشد. و این همه، شوری است که عشق در نهاد او نهاده است!