آموزش را جدی بگیریم!

1- یکی از آفت های مهم هر نوع فعالیتی در کشور ما، شعارزدگی است. بدین معنا که بسیاری از برنامه ها در یک بازه مشخص زمانی و بعضاً مکانی آغاز می شوند و بعضاً پر رنگ و لعاب می گردند و سپس  به یک طرح کوتاه مدت بدل می گردند و یا پس از آن بازه مشخص، رو به فراموشی می روند و در خوش بینانه ترین حالت، چند درصدی به جلو حرکت می کنند و ...

2- هر ساله بلایای طبیعی و انسان ساخت بسیاری مانند سیل، زلزله، طوفان، آتش سوزی، انفجار کپسول های گاز، تصادفات مرگبار رانندگی و...... علاوه بر وارد کردن خسارات مالی فراوان، خسارات جبران ناپذیری بر پیکره جامعه وارد می کنند که باعث از بین رفتن قسمت هایی از زیربنای جامعه می شود.

3- نگاهی گذرا به بخش حوادث رسانه های مختلف، بیانگر اخباری راجع به همین حوادث می باشد که در اکثر موارد علل واقعی این اتفاقات فقدان فرهنگ ایمنی در افراد جامعه و عدم اطلاع کافی نسبت چگونگی رویارویی با آن حوادث می باشد و همین امر باعث شده که ما دفاعی متناسب در برابر حوادثی که به یک باره بر زندگیمان هجوم می آورند، نداشته باشیم و کوچکترین حادثه ها، علاوه بر صدمات و لطمات زیاد، غم ها و مصیبت های سنگینی را بر ما تحمیل کنند. همچنین عوامل فوق باعث شده که ایران جزء 10 کشور حادثه خیز مهم دنیا قرار گیرد.

4- آشنا نبودن با آموزش های لازم و اقدامات مفید که به هنگام بروز حوادث و سوانح جهت کاهش سطح ضایعات باید صورت گیرد و محیط زیست را برای پیشگیری و مقابله با خطرات احتمالی ایمن سازد، خسارات ثانویه را چندین برابر می کند، از طرفی با پیشرفت دانش بشری هنوز نیز انسان در پیش بینی و کنترل حوادث طبیعی عاجز می باشد، با این وجود می تواند با کنترل و هوشمندی از شدت فاجعه بکاهد، پس ضروری است تمهیدات ویژه ای برای آمادگی در برابر این پدیده ها اندیشه شود.

5- در دو سه مقطع خاص و با مناسبت های ویژه در هر سال، مقوله امداد و نجات و محورها و موضوعات مرتبط با آن، از اهمیتی ویژه برخوردار می شود و رنگ و بوی تازه ای می گیرد و بعد از پایان مناسبت، تقریباً رو به فراموشی می رود تا سال آینده و یا مناسبت بعدی! یکی از این مناسبات، هفته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی است.

در مطالب بعدی، در مورد این داستان غم انگیز به تفصیل سخن خواهم گفت.