حقیقتی تلخ به نام گواهینامه!(1)

مدتی است که ذهنم درگیر این حقیقت تلخ! شده است که چرا تعداد اعضای دارای گواهینامه های مختلف در جمعیت ما کم است و همین مسأله، بهانه ای شد برای نگاشتن سطور زیر که در چند قسمت به منظر مخاطبین گرامی خواهد رسید.

در گوشه کنار جمعیت که نگاه می کنی، سال هاست که زمزمه ای غریبانه می شنوی که گواهینامه دوره ای را که گذرانده ایم، کی صادر می شود؟! در این مدت کوتاه که از حضور من در مجموعه آموزش استان می گذرد، به کرات شاهد و شنونده گله ها، درخواست ها و بازخواست های اعضاء، داوطلبان و بالاخص امدادگران متین جمعیت خوزستان مبنی بر عدم صدور گواهی های پایان دوره بوده ام و تقریباً هیچ کس را هم ندیده ام که جواب مشخصی را به این عزیزان بدهد.

و این مسأله به جز دوره های امداد 35 ساعته در مابقی دوره های آموزشی همانند امداد تکمیلی، امداد و نجات تخصصی و بیش از همه در مربیگری رخ می نمایاند.

برای مثال میتوان به انگشت شمار بودن گواهینامه های تخصصی که در دست عده ای خاص هم هستند، اشاره کرد و یا به این نکته نیم نگاهی نمود که برخی از افراد، دارای گواهینامه های تخصصی متنوع! در تاریخ های نزدیک به هم! می باشند.

نکته جالبتر و تأسف بارتر، تعداد بسیار اندک مربیان تخصصی در استان ماست که با احتساب آنهایی که در حال حاضر با جمعیت همکاری ندارند، به زور بیست نفر هم نمی شود؛ که همین امر باعث بروز مشکلات فراوانی از قبیل محدودیت در برگزاری دوره های تخصصی، قائم به شخص بودن برگزاری دوره ها و تضعیف و تخفیف اطلاعات مربیان محترم! و ... شده است. هرچند بعضی از افراد از اینکه برگزاری دوره ها در انحصار آنهاست، در ظاهر ناراحت و گلایه مند و در باطن بسیار شادمانند، اما این موارد در درازمدت باعث افت شدید در پرورش امدادگرانی است که قرار است در آینده نامعلوم جان مردمی را نجات دهند که برادر، دوست، آشنا، همسایه و یا هموطن همین مربیان انحصارطلبند. باز مرحبا به برخی از متولیان امر آموزش، که در پنج شش سال گذشته، تعدادی مربی را به رودخانه کم آب هلال احمر خوزستان تقدیم نموده اند واگرنه حسابمان با کرام الکاتبین بود؛ هرچند یکی از نکات ضعف بسیار مهم و کلیدی در آن دوران، عدم اعتقاد و تعلق خاطر! آن هم با یک توجیه استدلالی نسبت به صدور گواهینامه بود که از عجایب غیرقابل انکار آن دوران طلایی به شمار می رود.