سنگ خدا!

ماه رمضان بود و هوا به شدت گرم. روزهای گرم تابستان و هوای آبادان و ماه رمضان! آماده شده بودم تا آن روز هم مثل روزهای دیگر همراه با داوطلبان دیگر، برای شرکت در طرح همای رحمت و توزیع بسته های حمایتی به یکی از روستاهای محروم اطراف آبادان عزیمت کرده و یک بار دیگر افتخار خدمت به نیازمندان روزه دار را نصیب خود نمایم. دو سه ساعتی گذشت ولی از خودروی جمعیت خبری نشد. پس از مدتی هم معلوم شد که با توجه به تعدد برنامه ها، آن روز خودرو در اختیار ما نخواهد بود. چون نیت من، خدمت رسانی به مردم بود، آمادگی خود را جهت در اختیار نهادن خودروی شخصی ام اعلام کرده و با همراهی مسؤول داوطلبان و تعدادی از اعضاء، به سرعت به سوی روستای مورد نظر به راه افتادیم.

... بسته های حمایتی توزیع شد و با توجه به زمان شروع پروژه، برنامه به درازا کشیده و تا نزدیک اذان مغرب و افطار به طول انجامید. روزه بودیم و بسیار تشنه؛ هوا هم به شدت گرم و شرجی! در همان حال که خواب هم بر چشم هایم چیره شده بود، نشستم پشت فرمان و به سمت شهر حرکت کردیم.
پلک ها سنگینی می کرد و تشنگی امانم را بریده بود. در یک لحظه در میان خواب و بیداری سنگ بزرگی را دیدم که در نزدیکی ما قرار داشت و تا به خود آمدم، نمی دانم چگونه خودرو را از آن رهانیدم و چند متر بعد از آن ترمز کردم.
با سلام و صلوات از خودرو پیاده شدیم. از دیدن آن سنگ و چاله ی کنار آن، شوکه شده بودیم و نای حرف زدن نداشتیم. اهالی محل از دیدن این منظره تعجب کرده بودند و مبهوتانه ما را می نگریستند. از چشم های گرد و متعجب آن ها سؤالی گنگ برای ما پیش آمده بود. جریان را پرسیدم...
... می گفتند تا کنون این چاله جان خیلی ها را گرفته و تعجب ما از وجود این سنگ است که تا امروز اینجا نبده و به یکباره جلوی شما سبز شده است! شما که هستید و کارتان چیست؟! اگر این سنگ نبود، وضعیت شما الان معلوم بود!
اشک از چشمان ما می آمد و سپاسگزار ایزد منان بودیم. درون ما غوغایی بود که توصیف شدنی نیست. با خود گفتم کاری که برای رضای خدا باشد، هیچ وقت شکست خوردنی نخواهد بود و خدا به هنگام نیاز، حتی با یک سنگ به کمک ما می آید.

خاطره از حاج ابراهیم عطشانی داوطلب پیشکسوت آبادان