با آشنایان دور و نزدیک زندگی!

تا چشم کار می کند، انسان هایی آزاده را می بینی که دل در گرو سلامت همنوعان خویش داده اند و تمامِ قامتشان با حس بشردوستی قیامت شده است! جذر و مد خاضعانه انسان هایی را نظاره می کنی که بی دغدغه نام و نان، در پی فرونشاندن امواج سهمگین حوادث هستند؛ آن جایی که زندگی و سلامت انسان ها درخطر می افتد...
این روزها، روزهای سبز و خوشایند نوروز است. روزهای سبزی و سرسبزی و طراوت. روزهای خانواده، روزهای کوه و دشت و دمن. روزهای خوب زندگی در دامان زیباترین جلوه های ایزد متعال که بهره آن را برای بشریت قرار داده است. اما در جایی دیگر، تصاویر زیبا و دل انگیزی نیز وجود دارد که همگان از دیدن آن عاجز و ناتوانند. مگر چشم تیزبین و حقیقت نگر که می تواند این صحنه های بی بدیل را رصد کند.
در آن سوی زیبایی های طبیعت که مردم را سرخوش می کند، حوادثی در کمینگه انسان هاست که اگر خوب بنگری، می توانی به اهمیتشان پی ببری. در مقابل این حوادث، انسان هایی از خود گذشته هستند که سد راه می گردند از برای به عینیت رساندن شعاری با مسما به نام کاهش آثار بلایا و اینان همان آشنایان دور و نزدیک زندگی ما یعنی امدادگران اند.
نوروز، زمانی است که مردم به استراحت می پردازند و به دور از گرفتاری های روزمره و بی اندیشه برای گذران اداری روزگار به تفرج می پردازند و در کنار خانواده شادند و آرام. در همین روزهای قشنگ خدا، این امدادگران اند که بی هیچ چشمداشتی، لحظات دل انگیز بهاری را به خدمت خلق می گذرانند و ساعت های طاقت فرسایی در جاده ها، به انتظار قدمی برای نجات جان انسان ها سپری می کنند و دعای همیشه قلب پاکشان، این است که خدایا این سفر را بی خطر بساز... آمین.