به سوگواری زلف تو...

نه لب گشایدم از گل، نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ماست لاله ‎ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

بیا که خاک رهت لاله‎زار خواهد شد
ز بس که خون دل از چشم انتظار چکید
به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن
ببین در آینه جویبار گریه‎ی بید
به درد ما که همه خون دل به ساغرهاست
ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید 
چه جای من که در این روزگار بی فریاد
ز دست جور تو ناهید بر فلک نالید
گذشت عمر و به دل عشوه می‎خریم هنوز
که هست در پی شام سیاه صبح سپید
که راست درین فتنه‎ها امید امان؟
شد آن زمان که دلی بود در امان امید
صفای آینه خواجه ببین کزین دم سرد

نشد مکدر و بر آه عاشقان بخشید